Bugün yine seni gördüm, vapurda…
Bakışlarında umut vardı. Hayat’a dair.
Hayat… Hiç bir zaman bana adil olmadı güzel kız.
Sen umut verdin, ben kararttım, gel dedin ben kaçtım.
Söyleyemedim sana sebebini, Gizlice sevmeyi seçtim seni…
Şimdilerde düşlerimde varsın… Ve ben bir kez daha lanet okuyorum, hayata…
2 replies on “Yine…”
Herşey ne çabuk ne kolay dağıldı sonunda
Neden olmuyor ne kaldı elimde avucumda
Kimseye anlatamam
Çıkmaz sokaklarda bitti sonunda
Derdimi anlatamam
Tutunmuşum paramparça hayata…
Hep düşünecek olsak, her anı birer portre gibi zihnimize kazıyacak olsak vay bizim halimize be annem.
Biraz makaraya almalıydı hayatı, hep öyle yapmak istemiştim.
İnsanın asılı kaldığı zamanları oluyor işte…
Hep düşlediğimiz gibi mi oldu hayat?